na zaciszną kwaterę górnej półce środkowej części naszego stołowego kredensu. Siedział tam w zupełnych ciemnościach na jakichś futerałach spod sztućców frażetowskich, podłużnych pustych pudełkach wyklejonych imitacją skóry, przez niedbalstwo tam porzuconych. Wstał i uścisnął mnie na powitanie.<br>Wejdź, chłopcze, śmiało, powiedział. Tu trochę ciemno, ale do mojego kąta dociera światło latarni z ulicy. Nawet notuję sobie przy nim.<br>Nie może pan przy takim nikłym oświetleniu czytać. Wiem, co zrobię, przyniosę tu lampkę panny Lukrecji.<br>Mówiąc to miałem na myśli lampkę oliwną, która paliła się w kącie stołowego przed kopią chusty Weroniki pędzla mojej matki - ołtarzyk wzniesiony przez naszą nabożną pannę Lukrecję