grad zagra na parapecie <br>marsza tureckiego, buńczucznie <br>jak zawsze. Świat pozorów nie zniknie <br>od razu, długo jeszcze będzie <br>kaprysił i zwijał się jak mokra <br>kartka rzucona do ogniska. <br>Pragnienie doskonałości spełni się <br>jak od niechcenia, ominie wszystkie <br>przeszkody tak jak Germanie nauczyli się <br>obchodzić linię Maginota. Rzeczy <br>drobne i zapomniane, latawce zrobione <br>z najcieńszej bibułki, kruche liście <br>minionych jesieni, odzyskają swą <br>nieśmiertelną godność a wielkie <br>zwycięskie systemy będą się kurczyły <br>jak płeć olbrzyma. Tęsknoty już nie <br>będzie, bo doścignie siebie, zdumiona <br>że tak długo polowała na swój <br>arktyczny cień. I nas nie będzie <br>ponieważ nie potrafimy <br>jeszcze żyć tak wysoko