Pierwszy raz wystawiał obrazy Tadeusz Kantor. Wrzenie wywołane wystąpieniem na XXXII Biennale w 1964 r. amerykańskich artystów pop-artu i przyznanie I nagrody &lt;name type="person"&gt;Rauschenbergowi&lt;/&gt; nie znalazło bezpośredniego odbicia w twórczości polskich artystów. Pop-art był w naszej krytyce oficjalnie zwalczany. Polska sztuka pozostawała w nurcie neoawangardowym. Patronował mu Henryk Stażewski, laureat &lt;name type="tit"&gt;"Mention Honorable"&lt;/&gt; na biennale w 1966 r.<br>Od początku lat 70. polski pawilon zaczął nawiązywać do nurtów światowych. Było to zasługą komisarza Aleksandra Wojciechowskiego, pięciokrotnego kuratora ekspozycji, a także chwilowej liberalizacji w polityce kulturalnej państwa. Prawdziwy sukces odnieśli Władysław Hasior, którego rzeźbę &lt;name type="tit"&gt;"Przesłuchanie partyzanta"&lt;/&gt; zakupiła &lt;name type="place"&gt;Galeria Nazionale dell'Arte Moderna&lt;/&gt; w