dziesiątkami, wznosząc <br>transparenty i okrzyki i słychać te okrzyki, <br>niech żyje niech żyje niech żyje, ojcowie <br>niosą na ramionach dzieci, kolorowe baloniki, <br>chmara białych gołębi wypuszczona nagle, nie, <br>nie są białe, te są jakieś nieruchawe, obsiadły <br>balkon i czekają na coś do zjedzenia, ślamazarne <br>i tłuste. Ojciec Eli tupnął, ale łaziły dalej, <br>nie wzbiły się do lotu, musiał je dosłownie skopywać, <br>żeby przefrunęły nad podwórkiem, nad trybuną <br>honorową, z blaszanych garaży, gdzie teraz <br>siedzą wszyscy i klaszczą, zamarły ich dłonie <br>w rozwarciu, mierząc odległość między jedną <br>a drugą ręką przed klaśnięciem, jaka to odległość, <br>jedni mierzą ją dłońmi ustawionymi pionowo, <br>inni