od kilku godzin siedział w jakiejś<br>dziurze i ze strachu szczękał zębami. I im dłużej siedział, tym<br>bardziej szczękał. Tymczasem Wiluś, który nie znał jeszcze wtedy Kani i<br>nie był garbaty, i nie miał krótszej nogi, i był w ogóle z innej<br>kompanii, pogubił w zamieszaniu kolegów i broń. Teraz lazł bez niczego<br>przed siebie, niczym się nie przejmując. Było cicho i spokojnie. Wiluś<br>szedł i może myślał, że znajdzie kogoś, a może myślał, że nie znajdzie<br>nikogo, ale znajdzie plecak swój i karabin, a może nie myślał o tych<br>rzeczach, tylko o jakimś żarciu. Tymczasem zaczął się robić dzień i