dobrze zorientowany, pisze w swych pamiętnikach, że przez trzy dni ksiądz nie odstępował skazańca, a kat &lt;q&gt;"także był ciągle przy delikwencie, nocował z nim i oswajał z sobą"&lt;/&gt;. Było z tym chyba mnóstwo zachodu, skoro - jak czytamy dalej - &lt;q&gt;"po każdej kadencji grodzkiej kilku więźniów exekwowano, albo na ćwiartowanie lub ucięcie łba i szubienicę"&lt;/&gt;.<br><br>&lt;tit&gt;&lt;q&gt;"Złodziej nie chce na bankiet do nieba"&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>Znawca czasów staropolskich Janusz Tazbir w jednej ze swoich książek omawia XVIII-wieczne podręczniki dobrego umierania pisane przez kompetentnych duchownych dla tych konfranterów, którym przypadł obowiązek udzielenia ostatniej posługi, w tym także skazańcom przed i w czasie kaźni. Zawierały one modły