w ojcowskiej stodole i w prędkim dudnieniu bijaków, w sypkim tryskaniu lichego ziarna odnajdywał jakieś dawne, jakby przedbytowe odgłosy, dosłuchiwał się brzmień najbardziej znajomych, a jednakowych powszędy i pozawsze. - Stary Deczyński spoglądał nań wtedy ukradkiem, z uśmiechem jakimś osobliwym, niedołężnym a smutnym...<br>Lub kiedy indziej, wieczorem, wpędzając konika ojcowskiego, chabetę leciwą i kudłatą do płytkiego w rzeczułce wodopoju - patrzył w ciemny leniwy nurt, ten sam dziś co i wczoraj, niezmiennie pluskający o brzegi, jednaki wiekuiście... Doświadczał wtedy tępej, bezmyślnej z samym z sobą ugody, niemego poddawania się stężałej, prostej woli takiego właśnie jak ten nurt ciemny śródglebnego trwania - Lecz zdarzały się