i przyrodnich braci kobiety - ślubnych i nieślubnych synów jej ojca - to wydając siostrę za mąż, dzielili oni między siebie otrzymaną metę zgodnie z rozdziałem 161 edyktu, z pewnością nie po to, żeby tę sumę następnie znów złożyć w całość i przeznaczyć do dyspozycji panny młodej. Między normami edyktu Rotariego a legislacją Liutpranda i Aistulfa w sprawie mety zachodzi nieusuwalna sprzeczność. Można ją wytłumaczyć jedynie jako rezultat dokonanej zmiany. Gdzieś między 643 r. a trzecią dekadą VIII w. cena, jaką płacił pan młody dotychczasowemu mundoaldowi za nabycie mundu przekształciła się w ślubny dar męża dla żony64. Longobardzka meta uległa więc podobnej ewolucji