o dziwo! - Sebastian, ten sybaryta, piecuch i wygodnicki, jak liszka wypełznął z namiotu przez pozostawioną dla niego szparkę &lt;page nr=195&gt;.<br> Jak każdy jamnik; lubił przechodzić pod niskimi sprzętami, przeciskać się przez różnego rodzaju szpary. Merdając swym, szczurzym ogonem dotknął mnie wilgotnym nosem.<br>Spodziewałem. się, że nocny chłód natychmiast zapędzi go do ciepłego legowiska. Kasia musiała co wieczór staczać z nim walki - z taką siłą pchał się do śpiwora. Lecz tym razem pies nie wrócił do namiotu. Przykucnął przy moich nogach i zaczął wietrzyć, wciągając ze świstem powietrze nadpływające od strony szczytu: "Może czuje jakieś dzikie zwierzę kryjące się w lesie?" pomyślałem.<br>Sebastian wciąż