panuje zapomnienie. Poraża ludzi, uświadamia im, że niczego nie są w stanie prawdziwie pamiętać. Labirynt staje się z każdym rokiem bardziej zagmatwany; więc zagubieni, nerwowo poszukują wyjścia. Labiryntem jest zapomnienie, chmurami życie, a niebami czas. Niewidzialny cyklon unosi wszystko ku górze i rozprasza w przestrzeni, którą ludzie nazywają Bogiem. A lej, jaki zostaje w ziemi, zwą śmiercią. Bez zapomnienia nikt nie powróci do krainy światła. Bo przecież doskonale pojemna pamięć ludzka uczyniłaby Boga bezrobotnym, a śmierć stałaby się tylko śpiewem materii.<br>Wprawdzie podstawy niebologii można by z punktu widzenia naukowego skwitować jako ludowe bajdurzenie, z punktu widzenia egzystencjalnego - zwykłe pieprzenie, a