swą oceniają autorowie amerykańscy na jakieś 106 mm. sł. rtęci; próżnia tak kompletna pozwoliła uniknąć absorbcji promieniowania. W doskonałej próżni na wytworzenie małej iskierki, gdy odstęp pomiędzy elektrodami jest rzędu 1 mm., potrzeba kilkudziesięciu tysięcy woltów. Iskierki wytwarzano zapomocą wyładowań potężnej cewki Ruhmkorffa, zawierającej w swym obwodzie wtórnym baterję butelek lejdejskich. Żadne inne źródło światła nie daje w tej dziedzinie krótkofalowej promieniowania dość intensywnego, by mogło być badane zapomocą siatki dyfrakcyjnej. Poza wskazanemi zmianami, aparat Millikana nie różnił się zasadniczo od spektrografu Lymana. Używał on jak i poprzednicy, siatki dyfrakcyjnej wklęsłej, posiadającej około 500 rys na milimetrze.<br>Badaniami swemi nietylko osiągnął