Wraz z żoną i grupą 33 nowożytnych Robinsonów ukrył się w piwnicach<br>wypalonych i zrujnowanych domów w rejonie ulicy Śliskiej,<br>Siennej i Marszałkowskiej. Przez długie 110 dni grupa ludzi, tak<br>bardzo zróżnicowana pod względem<br>kulturalnym, obyczajowym i środowiskowym, trwała pod gruzami Warszawy,<br>oczekując cudu wyzwolenia. Skąpe zapasy żywności, wody i<br>lekarstw, bezustanne<br>niemal ciemność, brak powietrza i nadmierne gorąco sprawiły, że<br>pobyt w podziemnym schronie z każdym dniem był coraz<br>trudniejszy. Stałe zagrożenie i niebezpieczeństwo wykrycia przez<br>hitlerowskie patrole powiększyły trudności ukrywania<br>się i depresyjne nastroje tych 20-wiecznych troglodytów. 19<br>stycznia 1945 roku<br>mieszkańcy podziemnego bunkra już bez obaw mogli