słów szeptem. Asystent nie dosłyszał, czy były to słowa pokory, czy też chirurg wyłajał kogoś pod nosem najplugawszymi wyrazami. Lecz dyrektor szpitala Tamten już zeskakiwał z dorożki prędki i żwawy, jak gdyby kręgosłup jego był z gumy. Skradającym się, z lekka tańczącym krokiem wbiegł na schody przed frontowymi drzwiami, nucąc lekkomyślnie: "Rebeko, Rebeko, cóż na nas czeka`?" w tyle szedł asystent i mówił:<br>- Taki wiatr za tydzień wymiecie wszystkich chorych na tamten świat.<br>Dyrektor odpowiedział w roztargnieniu i nie przypisując znaczenia własnym słowom:<br>- Owszem, owszem. Może nawet zdrowym ludziom życie połamać.<br>A gdy po upływie właśnie tygodnia przypomniał sobie to bezsensowne