sobie cały plan wegetacji; półmisek z owocami był już pusty, świecił bielą dna, odbitym światłem padającym przez okno, ale Miłka wciąż nachylała się nade mną z kolejną lekko przygryzioną czereśnią, gdzieś w sobie musiała mieć cały sad z czereśniami, który ją rozpychał, był w niej dotąd uśpiony w zimowym, sennym letargu, a teraz w szaleńczym tempie się rozrastał, otwierałem usta po wielu miesiącach milczenia, choć teraz także nic nie mówiłem, i czułem, jak powoli odmykają się we mnie okiennice, z rdzawym szczękiem puszczają zasuwy, słyszałem wyraźnie zgrzyt zamków i zawiasów, opadających klamek, i czułem ciepło o wyraźnym zapachu jej oddechu, które