ogarniemy go nigdy w jednej chwili i w całości. Człowiek, jakiego tworzyła literatura dociekań psychologicznych, przesuwa się przed nami w postaci szeregu fragmentów. Jego całkowitość pozostaje nam niedostępna. Zdaje mi się, iż wynika to także i z tego, że pomiędzy myśleniem o człowieku, a tym czym człowiek jest w istocie, leży wielka przepaść. Sztuka nazywana klasyczną myślała o człowieku, współczesna literatura psychologiczna usiłuje człowieka poznać. Wszelki klasycyzm świadomie człowieka upraszczał i konstruował, podporządkowując osobowość pojęciom rozumowym, jak pycha, skąpstwo, bohaterstwo, miłość, ambicja. Tylko dzięki podobnej postawie mogli powstać Makbet, Molierowski skąpiec, Cyd, Romeo i Julia, ojciec Goriot, Sorel, Jim wreszcie. Okazuje