A żona, Zdzisiu, a dzieci?<br> - Ee tam... - westchnął Zdzisio i wstał. - Żegnaj, Jasiu. Pomódl się czasem za moją grzeszną duszę.<br>Ten obraz pokonanego przez życie, a tak niegdyś bojowego Zdzisia Pasionki powracał mi często we wspomnieniach, gdy PRL zaczęła się walić. Poszedłem do działu personalnego, by się wycofać z mej lipnej pracy.<br>W miesiąc po mym powrocie z Paryża nadeszła pierwsza kartka od Tereski z widokiem placu Blanche i Moulin-Rouge. "Drogi tatusiu, przestałam niańczyć bachory i zostałam panną do wszystkiego w firmie mego chlebodawcy, który w ten sposób chciał mnie oddalić od swej żony. Ale na niczym spełzną jego knowania