na równe nogi i ku wielkiej <br>mej radości ujrzałem Mateusza, który siedział na gałęzi <br>szpikowego drzewa z maleńką kopertą w dziobie.<br><br>- Mateusz! Jak się cieszę, że cię znowu <br>widzę! - zawołałem. - Jak to dobrze, żeś <br>po mnie przyleciał. Co za szczęście!<br><br>Mateusz sfrunął na ganek i podał mi kopertę. Był <br>to list od pana Kleksa, który pouczał mnie, w jaki sposób <br>mam wdychać i wydychać powietrze, aby dowolnie kierować <br>swoim lotem.<br><br>Przemówiłem tedy w psim narzeczu do psów, które <br>zbiegły się na widok Mateusza, podziękowałem im za <br>gościnę i za dobre serca, uścisnąłem na pożegnanie <br>mego drogiego Reksa i całą jego rodzinę