znudzonego lwa odgarniał niedbale włosy, Owiewka zaś, pełen emocji, wkładał w słowa całą energię. Jego oczy żarzyły się niezdrowym podnieceniem, wilgotne od potu ręce wycierał ciągle o poplamione bojówki.<br>- Ale ma zatrudnić dużo ludzi, dać pracę. To już coś! - zaoponował przekornie Zygmunt.<br>- E, i ty w to wierzysz? W te listy, pracę, wysokie zarobki? Jest w tym szwindel, ewidentny przekręt, mówię ci! - Owiewka chwycił go za rękę. - Trzeba coś zrobić, nim całkowicie zaleje nas zaraza. Nowy, zdrowy bunt polskiego narodu... Siły jeszcze są... - wyszeptał, dysząc mu w ucho. - Jeszcze nic straconego. Tylko nie można się bać, trzeba przerwać tego oportunistycznego względem