cukrowniczego w ostatnich dziesięciu latach może być podręcznikowym przykładem indolencji państwa przy wykonywaniu funkcji właścicielskich wobec przedsiębiorstw państwowych, marnotrawstwa, kapitalizmu politycznego. Przemysł, który był przez dziesiątki lat chlubą polskiej gospodarki, w trakcie dekady transformacji systemowej nie potrafił odnaleźć swojego miejsca w nowej sytuacji, rozrywany partykularnymi interesami partii politycznych i grup lobbystycznych.<br>To, co się stało z przemysłem cukrowniczym, jest przejawem logiki obowiązującej w gospodarce - raz silniej, raz słabiej - w całym okresie ostatniego dziesięciolecia. Interes ogólnonarodowy przegrywa łatwo z interesem różnych, często nie do końca wyrazistych lobbies. Cukrownictwo jest przykładem zaprzepaszczonych szans, i to w dwóch różnych wariantach przekształceń tego przemysłu. Jeszcze