podtrzymujących ją mężczyzn zaczęła im się wyślizgiwać z rąk. Może zdołaliby nad nią zapanować, tym bardziej, że kilku innych żałobników rzuciło im się na pomoc, ale zanim dobiegli, ci w środku znów pchnęli trumnę z takim impetem, że wyskoczyła przez okno niczym pocisk wystrzelony z katapulty i po krótkim, parabolicznym locie z głuchym łoskotem huknęła podstawą w ziemię. Przez moment trwała w niemal pionowej pozycji, wbita w błotnistą glebę, po czym rozpołowiła się, pękła w pół jak przejrzały owoc: zdobione skarabeuszami wieko poleciało w jedną stronę, spód w drugą, a obandażowany ciasno nieboszczyk, nie mniej sztywny od desek trumny, w trzecią