uzupełniony grubym betonem. A jeszcze dalej krzewy, już jako tako opierzone papuzim liściem. I połysk rzeki. <br>Mył ręce przed lustrem, w którym odbijały się twarze współpasażerów, tych z samolotu i tych z autobusu. I te ostatnie, gospodyni i proboszcza. Mieszały się. Potrząsnął głową i parsknął, bo woda w dłoniach była lodowata. <br>Rozłożył mapę. "Tu kościół... rzeka... Trzeba w przeciwnym kierunku". Wyszedł lekki.<br>Niepotrzebnie wracał przez kościół. Tyle że boczną nawą. Pod stopami płyty nagrobne przypominały imiona hojnych donatorów. Hier ruht... Bez bagażu, poczuł się niemal turystą. <br>Przy wyjściu doszedł go jakby szept zbiorowy. "Modlą się". Wokół chrzcielnicy grupa turystów z zadartą