drzwi nie czekając na zaproszenie i stanąłem jak wryty. Za &lt;page nr=71&gt; biurkiem przy komputerze siedziała Barbara Stępień - moja pasażerka zabrana ze stacji benzynowej przy trasie szybkiego ruchu, ta sama, którą spotkałem w bramie domu Stefaniaka.<br>- Dz... dzień dobry - wystękałem.<br>Podniosła głowę i na jej twarzy odmalowało się zaskoczenie.<br>- Słucham pana? - spytała lodowatym głosem.<br>- I jak tu nie wierzyć w przeznaczenie - opanowałem się i przybrałem minę zadowolonego z siebie podrywacza.<br>- Jak pan się dowiedział, gdzie pracuję?! - w jej głosie pobrzmiewała irytacja, której towarzyszyła lekka nutka próżności: pewnie pomyślała, że na przygodnie poznanym facecie wywarła kolosalne wrażenie. I ten oto posiadacz imponującego auta, urzeczony