wieloletnim). Zaobserwowano prędkości od kilku metrów na rok na małych lodowcach zimnych do ok. 8,5 km rocznie w przypadku najszybszego strumienia lodowego na świecie Jakobshavn (wypływającego z lądolodu grenlandzkiego). Niektóre lodowce, zwane szarżującymi (surge), mogą w krótkim okresie poruszać się jeszcze szybciej (np. ponad 50 m na dobę &#150; lodowiec Variegated, Alaska, w 1983 r.). Takie przestrzenne i czasowe zróżnicowanie prędkości ruchu wynika z wielości czynników, które o nim decydują. Najważniejsze z nich to: ilość i właściwości lodu (temperatura, obecność płynnej wody), topografia oraz inne cechy podłoża.<br> Obecnie na ogół wyróżnia się dwa podstawowe mechanizmy ruchu lodowców: deformacje lodu pod