ciepła tarcia (Röthlisberger, 1972). W drenażu tunelowym przepływ wody odbywa się zwartym strumieniem i ciepło tarcia wewnętrznego wody jest efektywniej wykorzystywane na mniejszą powierzchnię lodu. W przypadku, gdy woda przemieszcza się przez połączone odspojenia, przy tej samej wielkości przepływu, ilość wydzielanego ciepła jest rozpraszana na większej powierzchni spodu lodowca. Topnienie lodu jest mniejsze. Większe naprężenia ścinające (t%) ułatwiają rozwój odspojeń. Mogą one powstawać wtedy przy niższych ciśnieniach wód podlodowcowych. Jednocześnie krytyczny przepływ (minimalny) wody, przy którym kanał drenażu podlodowcowego ulega zaciskaniu, staje się większy. Przy odpowiednim zakresie naprężeń ścinających system tunelowy nie może się więc rozwinąć. Jest on blokowany przez intensywne