najstarszych, czyli apikalnych. Można więc sobie wyobrazić, że tą drogą powstać mógłby wierzchołkowy balast umożliwiający horyzontalne ustawienie muszli. Choć przyjmuje się to za udowodnione w zastosowaniu do licznych grup łodzików, w rzeczywistości brak wyliczeń, które uzasadniałyby taki pogląd. Nie jest bowiem dotąd rozpoznane rozprzestrzenienie złogów wewnątrz muszli u żadnego gatunku łodzika (po prostu dlatego, że nikogo z badaczy dysponujących odpowiednim materiałem to nie interesowało, a znalezienie ad hoc kompletnej muszli z zachowanymi złogami nie jest łatwe). Nie wiemy również, jaka część muszli zajęta była przyżyciowo przez płyn komorowy. Można by to łatwo wymodelować matematycznie, gdyby tylko przedstawione zostały odpowiednie dane empiryczne