położenia tych punktów, a także tyczenie w następnym etapie punktów osnowy lokalizacyjnej, powinno być zaprojektowane w taki sposób, aby spełniało postulat zarówno dokładnościowy, jak i niezawodności. Istota tak wyznaczonych punktów osnowy szczegółowej, zwanych też &lt;HI rend="italic"&gt;punktami pośrednimi&lt;/HI&gt; (które na ogół nie są stabilizowane w sposób trwały), polega na przeniesieniu bazy tyczenia lokalizacyjnego z podstawowej osnowy realizacyjnej w rejon realizowanej budowy.<br>Proces tyczenia osnowy lokalizacyjnej, stanowiącej podstawę do założenia w następnym etapie osnowy budowlano-montażowej (rys. 4.1), można przedstawić w czterech etapach.<br>1. Na podstawie opracowanego geodezyjnie, uzgodnionego z Zespołem Uzgodnień Dokumentacji Projektowej, projektu technicznego z naniesionymi współrzędnymi punktów osnowy lokalizacyjnej (lub