jak Jerzy Kwiatkowski w Uniwersytecie Jagiellońskim, Jacek Łukasiewicz w Uniwersytecie Wrocławskim czy Tomasz Burek w Instytucie Badań Literackich, właśnie bronili prawa do dezynwoltury sądu i idiomatyczności języka. Wydawało im się rzeczą słuszną, by odpowiedź na idiolekt utworu literackiego była równie intymna i sformułowana w równie prywatnym języku. Dzięki takiemu nastawieniu lokowała się ona w historyczności właściwej samemu tekstowi poddanemu niebezinteresownemu oglądowi, przez co stawała się dramatycznie żywa dla wszystkich: autora, krytyka, czytelników.<br> Tymczasem zabiegi badacza - zmierzające do wydobycia tekstu z jego najbliższego kontekstu interpretacyjnego i do ulokowania go w obrębie jakieś szerszej całości, stanowiącej pole dociekań poetyki historycznej - sprawiały, że sam