dorobek z późniejszych czasów nosi znamię manieryzmu i obsesyjności, nadmiernej komplikacji i <orig>wysztucznienia</>. W dwóch sztukach świeżo pokazanych w Londynie przemawia Irlandia slumów i proletariatu dublińskiego, Irlandia dojrzana okiem jednocześnie krytycznym i miłującym, odczuta wrażliwością humorysty, satyryka i tragika w jednej osobie: Obie sztuki mają również zarazem charakter jednostkowy, dotyczą losów indywidualnych, i charakter społeczny, dotyczą losów zbiorowych: rozgrywają się w latach 1915-1922, w krytycznym okresie walk o niepodległość Irlandii, i początków jej niepodległego istnienia. Obie też tak organizują materiał doświadczenia, obserwacji i refleksji, by miał on sens i wydźwięk uniwersalny.<br>Dotyczy to w większej mierze sztuki "The Plough and