kilkadziesiąt lat trzeba było go odcinać. Wkopany, już niższy krzyż, znów żył dalsze kilkadziesiąt lat. Po kilku takich zabiegach mały, zniszczony krzyż wkopywano w grób na cmentarzu lub niszczono w ogniu, a na miejsce dawnego wznoszono nowy krzyż, możliwie wiernie naśladujący dawny. Czyni tak jeszcze teraz Antoni Toborowicz, znakomity rzeźbiarz ludowy z Woli Libertowskiej. Gromadzi w swym domu stare, zmurszałe rzeźbione krzyże, a na ich miejsce stawia nowe, dokładnie na wzór dawnych zrobione. <br>Krzyże zazwyczaj stawiano pojedynczo, ale zdarzały się pary: nowy wysoki i niski stary. W północno-wschodniej części Białostocczyzny można było do niedawna spotkać krzyże stojące obok siebie. Występowały