wyszorowane, gwarząc i sprzeczając się wesoło. Niebo wzniosło się wysoko, niepokalanie czyste. <br>- Czy ty, tatusiu, wziąłeś ze sobą trochę pieniędzy? <br>- No bo co? <br>- No bo mogłoby się tak zdarzyć, że bylibyśmy głodni - trochę niespokojnie westchnęła Henrysia. <br>- Więc cóż z tego - zdziwił się ojciec - czyż nie będziemy spotykać po drodze osiedli ludzkich? Przecież właśnie idziemy ku wsi. Po wsiach wieczorem ludzie zwykle jadają. <br>Henrysia niecierpliwie potrząsnęła ręką ojca. <br>- Ale im trzeba za to płacić pieniędzmi, ty tatusiu dziecinny! <br>- Och, martwią mnie twoje zapatrywania, Henrysiu. Czy myślisz, że daliby nam ludzie umrzeć z głodu, sami zajadając się kwaśnym mlekiem z kartoflami? <br>Może i