przebieg ewolucji innych ssaków nadrzewnych.<br>Już ze starszego eocenu znamy czaszki naczelnych wykazujące nadzwyczaj silny <br>rozwój oczodołów (ryc. 17.2) i skrócenie części twarzowej (pyska). Lemur Notharctos z amerykańskiego środkowego eocenu miał stosunkowo długi pysk, jak na małpiatkę, ale ustawienie oczodołów wyraźnie ku przodowi dowodzi zdolności do stereoskopowego widzenia. Charakterystyczne "ludzkie" ustawienie oczu w przodzie czaszki jest odtąd cechą wszystkich później powstałych gałęzi naczelnych. Frontalne ustawienie oczu wymaga dodatkowej ochrony gałek. Kostna ściana rozciągnięta pomiędzy łukiem zaoczodołowym a mózgoczaszką wzmacnia oczodół u dzisiejszego tarsjusza Tarsius (potomka eoceńskiej małpiatki Necrolemur) i wszystkich wyżej stojących naczelnych (ryc. 17.3). Korzyści wypływające ze stereoskopowego