w korytarzu. Siedzieli wtuleni w siebie, nie widzieli mnie. Ich nie wpuszczono, nie mieli szczęścia oglądać Twojej śmierci, każdej jej sekundy, żeby utrwaliła im się już na zawsze. Nie widzieli, jak Twoje ciało unosi się miotane defibrylatorem, jak na ułamek sekundy zawisa w powietrzu, jakby w szczycie rozkoszy, wygięte w łuk, zmysłowe, do końca piękne. Nie widzieli tego, nie wpuszczono ich na ten spektakl, bo żadne z nich nie pracuje w szpitalu.<br>Panicznie bałam się wziąć taksówkę, żeby znowu nie natknąć się na jakiegoś gadułę. Szłam do domu piechota. Pamiętam, że na Plantach jacyś pijani mężczyźni krzyczeli za mną, a mnie