Liutpranda ponownie występują "najmniejsi ludzie" jako ci, "którzy nie mają własnego domu ani ziemi" (minimi homines qui nec casas nec terras suas habent), a jednak są zobowiązani do udziału w wyprawach wojennych. Walczyli oni pieszo, uzbrojeni - jak zapisano w rozdziale 2 i 3 edyktu Astulfa z 750 r. - jedynie w łuk i strzały, ale na wojnę iść musieli. Obowiązek służby wojskowej opierał się bowiem na etniczno-prawnym, a nie na majątkowym kryterium. Każdy wolny Longobard był wojownikiem. Minima persona, ów najmniejszy, najniżej stojący człowiek, który jednak okazuje się wojownikiem (qui exercitalis homo esse invenitur) odpowiada co do joty owym minimi homines