nie zauważa. Jedli przy jednym stole, chodzili po mieście razem. Ale Róża milczała, twarz miała zastygłą w wyrazie rozpaczliwej decyzji. Każdy jej ruch zdawał się przybliżać nieszczęście - złowróżbny i niespodziewany. Nie pozwalała sobie usłużyć. Władyś, spragniony okazania dobrych chęci, poszukiwał gorączkowo parasolki, przewracając szafę do góry nogami. Róża tymczasem z lunatycznym spokojem sznurowała trzewiki. Po kwadransie, &lt;page nr=61&gt; opuszczając pokój, otworzyła kufer i wyjęła stamtąd parasolkę. Władyś wydał okrzyk, a matka - nieporuszona - zstępowała ze schodów. <br>Przy przechodzeniu jezdni, przy stopniach autobusu, ramię Władysia skwapliwie wyprężone pozostawało nietknięte; kiedy siedli obok siebie, ani skraweczek matczynej sukni nie przylegał do synowskiego płaszcza, kiedy Władysław mówił