Niech pan milczy dalej - westchnął Mühlhaus i podniósł się z krzesła. - Niech pan pomilczy, napije się wódki i wspomni stare, dobre czasy... One już mijają. Bezpowrotnie.<br>Mühlhaus poprawił melonik, schował fajkę do skórzanego futerału i leniwie wstał od stołu.<br>- Adalbert! - krzyknął Mock. - Śniadanie dla pana dyrektora kryminalnego.<br>Następnie pociągnął potężny łyk kawy i poczuł dziwną harmonię smaku: dobrze wyprażonej kawy z przypalanym posmakiem mocnego wina, którego wspomnienie drażniło jego żołądek.<br>- Wszystko, co minęło, jest bezpowrotne - Mock spojrzał na Mühlhausa moszczącego się wygodnie za stołem. - To najmądrzejsza tautologia, z jaką się spotkałem.<br>- Seneka ujął to trafniej - przed Mühlhausem brzęczały sztućce i talerze