pod względem funkcji i formy. Boczne składały się z płaskich szeregów zębów o niskich wierzchołkach i służyły do miażdżenia. Nadzwyczajnemu natomiast rozwojowi podległa środkowa spirala żuchwy (ryc. 10.1D-E). Ostrza jej mocnych zębów, nacinane na krawędzi, tworzyły prawdziwą piłę tarczową, nożycowato zestawioną z zębami górnej szczęki przyrośniętymi bezpośrednio do mózgoczaszki. Najbardziej spektakularnym przedstawicielem grupy jest znany od dawna, choć wyłącznie z izolowanych spiral zębowych, uralski Helicoprion. Jego uzębienie było tak niezwykłej formy, że przy rekonstruowaniu niezachowanych miękkich części ciała zdawało się nie być niegdyś ograniczeń w fantazjowaniu. Prawdopodobnie, tak jak u pokrewnych edestidów, pojedyncza spirala zajmowała środkowe położenie w żuchwie