wskazywać człowiekowi na które choroby stosować należy dane rośliny wzgl. ich części. Stanowiło to treść tzw. nauki o znakach (&lt;hi rend="italic"&gt;signatura = signa naturae&lt;/&gt;). Poglądy te ustąpiły ostatecznie z nauki, gdy stwierdzono, że własności lecznicze zawdzięczają rośliny obecności składników chemicznych jako ciał czynnych.<br> Niemniej jednak nawet w poglądach przypisujących roślinom pewne właściwości magiczne kryć się mogła obiektywna prawda, np. wtedy gdy w wyglądzie pewnych narządów roślin, odznaczających się szczególnym działaniem leczniczym, dopatrywano się podobieństwa do postaci ludzkiej. Tak się, miała rzecz z sławnym korzeniem alrauny (&lt;hi rend="italic"&gt;Mandragora officinarum&lt;/&gt; L., - &lt;hi rend="italic"&gt;Solanaceae&lt;/&gt;), zioła rosnącego w okolicach Morza Śródziemnego. Korzeń ten stosowano już w odległej starożytności jako