latach najważniejsze było jednak dla mnie coś innego: kontakty towarzyskie. Zaprzyjaźniłam się z dwójką moich rówieśników, których rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Mieszkali sami, czasami tylko zaglądał do nich opiekun. Pamiętam spotkania w tamtym domu bez dorosłych: siedzieliśmy na podłodze, łamaliśmy się chlebem, piliśmy wodę i słuchaliśmy jednego dźwięku z magnetofonu. Albo nagranych na taśmę przemówień Hitlera, których oczywiście nikt nie rozumiał. Chodziło o to, żeby się wprowadzić w jakiś dziwny stan. Rodzaj narkotycznego transu, tylko bez narkotyków.<br>Nie był to jedyny krąg moich przyjaciół, zainteresowania miałam rozległe i zróżnicowane. W poniedziałek poznawałam grupę hippisów, we wtorek reprezentację Polski w piłce