z piorunami, przed którymi zawsze chowałem głowę pod poduszkę.<br><br>Jurczenko nieporadnie komicznym, a zarazem rozbrajającym ruchem rzucił się przed matką na kolana i zadeklamował z patosem:<br><br> Lubię burzę w początku maja...<br><br> Po czym zerwał się z kolan łapiąc w powietrzu spadające binokle, objął matkę i ciągnął dalej:<br><br>- A teraz nie maj, tylko wrzesień, Eleonoro Karłowna, ósmy dzień wrżeśnia... Godzina dziewiąta rano... A ja jeszeze nie jadłem śniadania... Moja Agrafiena nie kupiła cukru... Mogłaby się pani zlitować nad biednym wdowcem... A zresztą - dodał ze smutkiem w głosie - zresztą... dzisiaj się rozstajemy... Kto wie, czy nie na zawsze. Niestety, droga pani. Popołudniowym pociągiem