Marcin Szyndler) założyła biwak pod potężną wantą, która miała ich chronić przed szalejącą aurą. W tych warunkach robienie dokumentacji zdjęciowej graniczyło z cudem. Marcin w króciutkich przerwach pomiędzy nawałnicami wychylał się zza kamienia i rejestrował nasze zmagania. Po jedenastu godzinach heroicznego "biwaku", zmarznięci na kość zaczęli schodzić, widząc z dołu majaczące światełka naszych lamp czołowych, znikające za granią.<br>Pomimo dużej ilości śniegu, zejście okazało się dość proste i bezpieczne. Dwie godziny później spotkaliśmy się z naszymi przyjaciółmi przy samochodzie, gratulując sobie nawzajem. Dla Kuby była to pierwsza prawdziwa zimowa przygoda wspinaczkowa. Schodząc, już w lesie skwitował to jednym zdaniem "Dostałem tak