stanowisko znacznie bliższe teorii "tradycyjnej" niż zajmował pierwotnie.<br><br>&lt;tit&gt;Maksymalizacja sprzedaży&lt;/&gt;<br><br>Stosunkowo duży rozgłos uzyskał model W.J. Baumola, sformułowany w końcu lat pięćdziesiątych. Bazował on na założeniu, że zawodowi menedżerowie bardziej są zainteresowani maksymalizacją sprzedaży, a mówiąc ściślej maksymalizacją przychodu (utargu) ze sprzedaży, niż maksymalizacją zysku. W przekonaniu twórcy modelu maksymalizacja sprzedaży ułatwia menedżerom realizację ich własnych celów, takich jak np. wzrost wynagrodzeń czy też umocnienie prestiżu i władzy. Przekonanie to wydawały się w owym czasie wspierać wyniki niektórych badań empirycznych sugerujące, że wynagrodzenie czołowych kierowników wielu spółek było silniej skorelowane ze sprzedażą niż z zyskiem. Z tego prostego modelu wynika