względem formalnym należy koncepcja R. Marrisa. W opublikowanym na początku lat sześćdziesiątych modelu autor ten zakłada, podobnie jak Baumol i Galbraith, że powiększanie rozmiarów spółki jest najważniejszym celem menedżerów, przy czym za miarę rozmiarów spółki przyjmuje wartość jej łącznych aktywów. Przywiązuje też dużą wagę do motywu bezpieczeństwa menedżerów. Podkreśla, że maksymalizacja wzrostu jest ryzykowna dla kierownictwa spółki, gdyż prowadzi do wzrostu stopy reinwestycji (a tym samym spadku stopy dywidend) i stopy zadłużenia (czyli stosunku zadłużenia do aktywów), co obniża wysokość współczynnika rynkowej oceny udziałów (definiowanego jako stosunek zagregowanej wartości rynkowej udziałów do zagregowanej wartości aktywów i rezerw), a w konsekwencji powoduje