rozpatrzmy schematycznie prosty przykład. Przypuśćmy, że konsekwencje działań Praktyka zależą od tego, czy w pewnej licznej zbiorowości frakcja p elementów posiadających cechę A wynosi 40% (s) , czy też 60% (s) .<br> Niech odpowiednie użyteczności wyrażają się następującymi liczbami:&lt;gap&gt;. Przyjmijmy, że zarówno Praktyk jak i Teoretyk kierują się w wyborze działania zasadą maksymalizacji dolnego kresu użyteczności (inaczej: maximin) i niech eksperyment polega na pobraniu 9-elementowej próby niezależnej. Wówczas Teoretyk uzna, że p = 40% (stan rzeczy s ), gdy próba będzie zawierała co najwyżej 4 elementy A . W przeciwnym razie przyjmie drugą hipotezę. Daje to ryzyko błędu równe 0,267, wobec czego przeciętna użyteczność