że Waliszewski tę miarę<br>zawężającą powód obrazu podziwiał u Cybisa, bo czuł, że jego wiedza o<br>kolorze bywała głębsza i że jedność jego malarstwa - w czasie gdy obaj<br>zaczynali startować - była dalej posunięta. Jednocześnie Waliszewski<br>czuł instynktownie: dlaczego "czyste" malarstwo? dlaczego nie także<br>anegdota? Czy w takim razie to koniecznie malarstwo drugorzędne? Cybis<br>tego nigdy nie twierdził, ale jego indywidualność, jakby z jednej bryły<br>wyciosana i całym swym ciężarem właśnie i wyłącznie w tej problematyce<br>tkwiąca, zdawała się nieraz ciążyć na Waliszewskim. Wyrywał się wówczas<br>jak uczeń ze szkoły w swój świat fantazji, marzeń i wrażeń i wtedy był<br>właśnie najświetniejszy