co do ryzyka, to nie po to nosi miecz, by mu pas obciągał. Potem jednak wszyscy zamarli w milczeniu i znacząco utkwili oczy w niżej podpisanym, niechybnie oczekując, że skorzystam z okazji i wrócę do domu. Nie muszę chyba dodawać, że bardzo się zawiedli.<br> Wydarzenie skłoniło nas jednak do przerwania marazmu i popchnęło do śmiałego czynu - do sforsowania Jarugi. Wyznam, że przedsięwzięcie wzbudziło mój niepokój - plan zakładał bowiem nocną przeprawę wpław - cytując Milvę i Cahira: "za końskimi ogonami". Nawet jeśli była to metafora - a podejrzewam, że nie była - nie wyobrażałem sobie jakoś podczas takiej przeprawy ani siebie, ani mego rumaka, Pegaza