straszyć.<br> Spojrzała groźnie na M., który skurczył się, zarumienił i odskoczył w stronę Witka. Błyskawicznie uściskał mu rękę i schował się za szpalerem nielicznych gości.<br> Witek spojrzał zdziwiony, ale już podeszli do niego obaj młodzi obiecujący literaci, bliscy krewniacy ojca Iw.<br> - Pomyślności... - wyraźnie i z namysłem powiedział młodszy, starszy bowiem markował tylko te życzenia bezgłośnymi ruchami warg.<br> Witek popatrzył na nich z niechęcią, bo nie bez przyczyny podejrzewał obu o zalecanie się do Iw. Tak więc chłód ich życzeń uznał za ukrywanie prawdziwych uczuć, a to wydało mu się podejrzane i nieuczciwe.<br>Poza tym obaj bracia mieli w jego odczuciach rysy