żaden szmer, po czym spojrzał uważnie na Adasia. "Jest przekonany, że Francuz umarł... - pomyślał Adaś. Och, co za opryszek!"<br>- Istotnie... Był z nami pewien Francuz, ale odjechał - rzekł żywy szkielet. - Co cię zresztą obchodzi Francuz? Dbaj o własną skórę. Gadaj prędko: powiesz, czy nie powiesz?<br>- A jeżeli nie powiem?<br>- Zginiesz marnie. Jeżeli jednak, powiesz, daję ci słowo uczciwego człowieka...<br>- Rozumiem. Dobrze... powiem panu o wszystkim, o czym wiem sam. Czy naprawdę mnie pan wypuści'?<br>- Tak... tak... wieczorem... - mówił tamten z radością, której nie mógł ukryć. - Na razie rozwiążę ci nogi i trochę rozluźnię więzy na rękach, aby nie zwrócić uwagi. Wieczorem