Jan i Anna&lt;/&gt;<br><br>Jana -nika - nazwisko ocenzurowane czarnym atramentem - poznałam w siedemdziesiątym czwartym, w lipcu. Skierowano nas na tę samą praktykę robotniczą, o szóstej wyjeżdżaliśmy z akademika, żeby na siódmą zdążyć do Zakładów Naprawczych, usytuowanych dobry kawałek za miastem. Niczego nie naprawiliśmy, sprzątaliśmy hale, stolarnię i lakiernię, gdzie dusiły nas maski ochronne, tak że po ich ściągnięciu rozpuszczalnik nam pachniał niby eliksir. O dwunastej robiliśmy przerwę na obiad, którego nie jedliśmy z powodu upału i tłuszczu. Zupa nas nie regenerowała, woda mineralna, za ciepła i zagazowana, piekła w podniebienie zamiast ochładzać. Czasem jednak sprzedawano kefir w małych zielonych butelkach z aluminiowym