trzeba go<br>zanalizować stylistycznie, by dotrzeć do źródeł twórczości<br>de Maistre'a. Tym źródłem jest sadyzm. Gdyby było inaczej,<br>fragment ten nie miałby tej potęgi wyrazu, nie byłby<br>tak mocny artystycznie... Zdania są "napięte" do ostateczności;<br>lada chwila, a słowa wyłamią się z reguł składni, jak<br>ramiona skazańca ze stawów. Spoza maski tzw. "wyższych<br>racji", spoza konstrukcji pojęciowej teoretyka nacjonalizmu<br>wyłania się twarz sadysty. Teraz już rozumiem, dlaczego de<br>Maistre pisał gdzie indziej o przeróżnych metodach<br>chłosty i niezrównanych zaletach rosyjskiego knuta: dla<br>deMaistre'a jednostka była fikcją. "Przedziwne słowo:<br>- Ťczłowiekť! Nie spotkałem nigdy dotąd człowieka!"&lt;/&gt;<br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;VI&lt;/&gt;<br><br>Największy błąd w ocenie człowieka popełniamy