rozumiano. Teoretyczne prace de Sittera, Lem^aˇtre'a, Robertsona (były to lata dwudzieste) przyczyniły się do częściowego wyjaśnienia sytuacji. Zgodzono się z tym, że rozwiązanie Schwarzschilda przedstawia model nierotującej gwiazdy. Ale dopiero w latach bezpośrednio poprzedzających drugą wojnę światową Openheimer i Volkow odważyli się wyciągnąć z teorii właściwe konsekwencje. Odpowiednio masywne gwiazdy, umierając, otaczają się "sferą Schwarzschilda", barierą, poza którą nic - nawet kwant światła - nie może się z gwiazdy wydostać. Dopiero potem nazwano to czarną dziurą.<br> Możliwości obserwacyjnego potwierdzenia istnienia czarnych dziur znajdowały się wówczas w sferze fantazji. Dlatego prace Openheimera i Volkova długo obrastały kurzem na półkach bibliotecznych. Dopiero w